Bij de Lucie Awards in New York City!

3 oktober. Het nieuws slaat in als een bom. De Hiltho 2014 is vanmorgen van start gegaan. De eerste horde mensen stromen door de hallen op het evenemententerrein Kasteelpark Ter Horst, waar ik samen met Monique onze stand voor Momenten aan de Muur beman. 

Eerder dit jaar heb ik mijn fotoboek ingeschreven bij de IPA, (de International Photography Awards) in de Verenigde Staten, bij de categorieen  Non-Professionals / Book- self published / People en Non-Professionals / Book- self published / Documentary.

Het verrast me dat het boek beide titels in de wacht heeft gesleept!

Maar, er is meer. De IPA is gekoppeld aan de Lucie Foundation. Deze stichting reikt jaarlijks de meest prestigieuze fotoprijzen (wereldwijd) uit: De Lucie Awards.

Voor de non-professionals komen er slechts 9 mensen in aanmerking voor de "Discovery of the Year" Award 2014. En het nieuws dat deze ochtend even mijn wereld op zijn kop zet, is dat ik als finalist voor deze Lucie naar New York mag komen!

Dat raakt me, hoe gaaf is dat! Een competitie met 27.000 inschrijvingen. En ik zit bij de laatste 9.....WAUW!

Onze vliegreis vertrekt op vrijdagmiddag 17.00 uur met een vertraging van zo'n 4 uur richting New York JFK, waar we vroeg in de avond een ontmoeting hebben met de juryleden en medefinalisten. De spanning is om te snijden, want door de vertraging lopen we deze "Kick-Off Party" mis....

Nadat we om 22.00 uur zijn geland op JFK airport, gevolgd met een 1 uur durende taxi rit naar ons hotel, vallen we om 23.45 uur in onze hotelkamer op bed neer. We pakken onze gala kleding uit en hangen het in de kast. We sturen een kort bericht naar Nederland. Toch een beetje teleurgesteld vallen we in slaap.

De volgende ochtend staan we vroeg op, en met onze gedachten dromen we al voorzichtig vooruit naar hét moment suprême  die zondagavond in Carnegie Hall.

S'avonds hebben we eerst een ontmoeting met Hossein Farmani en een groep mede-finalisten bij de 'IPA Best of Show Exhibition'. Een foto- expositie, met 50 geselecteerde foto's uit alle 27.000 inzendingen dit jaar. 

Zondagochtend, de zon straalt voorzichtig door het gordijn van de hotelkamer heen naar binnen.

Het kriebelt door mijn lichaam heen, heb er enorm veel zin in.

Even onder de douche en dan in nette kleding gestoken en samen met Monique op zoek naar een lekker ochtend ontbijt bij een van de vele leuke restaurantjes die New York City kent.

Deze middag zijn we uitgenodigd bij de Pre-Lucie Awards Brunch, in een heus Upper West Side appartement bij een van organisatoren thuis. Het is een erg gezellige bijeenkomst in een aangename sfeer. Iedereen praat met elkaar en er worden volop foto's met elkaar gemaakt. Elkaars werk wordt erg gewaardeerd. Netwerken ten top! 

Zondagavond 18.00 uur. We lopen met onze net opgehaalde tickets in de hand, tussen de mensen door Carnegie Hall binnen. Onze nuchtere lach veranderd in een ietsje serieuzere blik.

Zo.. dit is het moment..ons moment!

De rode loper voor deze avond ligt in de ontvangsthal langs de garderobe waar we eerst onze jassen afgeven.

Vriendelijk worden we voor een kort fotomoment gevraagd, hét rode loper moment,  waarbij we op een groen tapijt staan voor een doek met alle sponsors. We moeten lachen, dit is niet zoals we hadden verzonnen dat het zou zijn. Een groene "rode loper"!

Daarna kletsen met de andere finalisten tot we de grote zaal in mogen. Iedereen staat er een beetje beduusd bij. De spanning is goed voelbaar, en hier en daar zie je bekende fotografen zich in de menigte mengen. 

Dan mogen we eindelijk de grote zaal betreden. Een klein, drie koppig orkest speelt vrolijke muziek en we nemen plaats op een van de genummerde stoelen op de eerste rij.

Het strakke programma wordt meteen geopend door gastvrouw Naja Hill, gevolgd met voorwoorden van Hossein Farmani, Dr. Anthony Bannon, en Susan Baraz.

Als eerste wordt de award voor 'Photographer of the Year' uitgereikt.

Deze gaat dit jaar naar de Amerikaanse Sandro. Hij wint deze prijs met zijn inzending 'Eyes of Morocco', een fotoboek over Marokko.

Meteen hierna komen de genomineerden voor de 'Discovery of the Year" voorbij en het wordt even stil in de zaal.

Deze award is voor het grootste talent onder amateurs en gaat naar Vyacheslav Mishchenko uit de Oekraïne. Een goede winnaar met prachtig macro werk. Natuurlijk voel ik een teleurstelling door mij heen gaan, ik zit er voor mijn gevoel zo dichtbij!

Alle awards worden deze avond in een sfeervolle zaal uitgereikt. Grote namen als Carrie Mae Weems, Nick Ut, Jane Bown en Pedro Meyer worden in het zonnetje gezet. Vooral de staande ovatie voor de 64 jarige Nick Ut, bezorgt ons kippenvel. Hij heeft zeer bekende en succesvolle journalistieke fotodocumentaires gemaakt, waaronder die wereldberoemde foto van het blote napalm-meisje dat huilend over straat rent tijdens de oorlog in Vietnam. 

Na de uitreiking van alle bloemen en awards worden we met een select gezelschap uitgenodigd om de feestelijkheden af te sluiten met een afterparty enkele blokken verderop. Hier worden nog enkele uren gezellig met elkaar nagepraat. Visitekaartjes worden uitgewisseld en nieuwe vrienden gemaakt.

Dan roept een gele taxi op de hoek van de straat.. Get In, it's to cold outsite.. en de nacht neemt ons sprookje zachtjes over.

Met deze pracht ervaring rijker keer ik enkele dagen later met Monique weer huiswaarts!

HET WAS FANTASTISCH!!

Bedankt iedereen voor alle aanmoedigingen en felicitaties!

Jan.